Όλοι γνωρίζουμε ότι τα
σωματεία εργαζομένων, και γενικά το συνδικαλιστικό κίνημα, είναι σε κρίση εδώ
και πολλά χρόνια. Τα αίτια είναι πολλά, το κυριότερο όμως είναι ότι αρκετά από
αυτά (όχι όλα!) έχουν χάσει το ρόλο, για τον οποίο υποτίθεται ότι υπάρχουν: τη
μαχητική δηλαδή και ανιδιοτελή υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων -
μελών τους από τις επιθέσεις των εργοδοτών, των κυβερνήσεων και του κράτους, τη
διαρκή πάλη για τη διεύρυνση των δικαιωμάτων τους. Έχουν μετατραπεί σε
κυβερνητικά, εργοδοτικά παραμάγαζα, με πολλές και υπόγειες διασυνδέσεις με τους
έχοντες την εξουσία. Ευτυχώς σε αυτή την αθλιότητα έχουν αντισταθεί παρατάξεις
και συνδικαλιστές και πριν απ' όλα ο ίδιος ο κόσμος, ωστόσο ο βούρκος
παραμένει.
Στο
ΑΤΤΙΚΟ το ρόλο της παράταξης υποχείριο του διοικητικού
μηχανισμού και του συνδικαλιστή "εγώ είμαι και κανένας άλλος" έχει
αναλάβει η ΑΝΑΣΑ και ο επικεφαλής της. Έχοντας ξεφύγει από κάθε όριο, εκβιάζει
και απειλεί ότι "όποιος δεν είναι μαζί μου, ας ξεχάσει τη μετάταξη",
θεωρεί ότι είναι αυτός, που "μοιράζει επιδόματα σε όποιον τον
ακολουθεί", κανονίζει προγράμματα, μετακινήσεις και πόστα, βάζει
υποψήφιους μέσω νοσηλευτικής υπηρεσίας, φέρνει δικηγόρους (χωρίς να ρωτήσει
κανέναν) για "αγωγές" πουλώντας ψεύτικες ελπίδες δήθεν δικαστικής
δικαίωσης. Έχει φαντασιωθεί το ρόλο του μοναδικού και αποκλειστικού εκπροσώπου
του σωματείου, έχοντας μάλιστα το δικαίωμα (από που άραγε;) να κανονίζει ποιοι
θα είναι και ποιοι δεν θα είναι μέλη του σωματείου, ποιοι και πως θα ψηφίζουν
στις εκλογές και διάφορα άλλα.
Η παράταξη αυτή λέει ότι
είναι "χωρίς κόμμα και χρώμα", ακριβώς γιατί είναι με κάθε χρώμα και
κόμμα, όπου φυσάει ο άνεμος, ανάλογα με το ποιος είναι στην κυβέρνηση και στη
διοίκηση (γι' αυτό άλλωστε και όλοι οι διοικητές είναι στο "πρώτο τραπέζι
πίστα" των γλεντιών που οργανώνει η παράταξη - στο όνομα μάλιστα του
σωματείου). Δεν θα άξιζε τον κόπο να ασχοληθούμε μαζί της, αν αυτή η
συμπεριφορά δεν ρεζίλευε και προβόκαρε όλο το σωματείο και τις υπόλοιπες παρατάξεις.
Ούτε γνωρίζουμε αν όλα τα μέλη της παράταξης ΑΝΑΣΑ συμφωνούν με αυτή τη στάση.
Ως ΓΑΛΕΡΑ δηλώνουμε καθαρά,
ότι όσο περνάει από το χέρι μας, ο ρουσφετολογικός, εξυπηρετικός μηχανισμός που
έρχεται από παλιά, που αναπαράγεται και με αυτή την κυβέρνηση, και που σκοπεύει
να κάνει τον κόσμο να σιχαθεί τα σωματεία ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!
ΟΙ εργαζόμενοι στην υγεία
και στο ΑΤΤΙΚΟ δεν είναι ούτε ζητιάνοι, ούτε για παρακάλια και μεμψιμοιρίες. Θα
διεκδικήσουμε ότι μας ανήκει με πραγματικούς αγώνες και μαζικό κίνημα ταξικής
αντεπίθεσης και όχι με μαυρογιαλουρισμούς, μόνο και μόνο για να μείνουν κάποιοι
στις "καρέκλες" των σωματείων. Ο συνδικαλισμός είναι προσφορά και όχι
μέσο για προσωπική ανέλιξη. Κατακτήθηκε με αίμα, δεν θα μας τον πάρουν, όσο κι
αν προσπαθήσουν οι σφαγείς των δικαιωμάτων μας και όσοι τους στηρίζουν.
